Leve de Kiltunnel
Het verhaal van de Kiltunnel is een bijzonder verhaal. Het was geen door het Rijk opgelegd project. Integendeel. Het was een lokaal initiatief, dat na afronding werd begroet met spandoeken ‘Leve de Kiltunnel’. Dit is een verhaal over volhardende lokale bestuurders, die volop gesteund werden door bedrijfsleven en burgers.
Discussie sinds 1871
De Kiltunnel opende in 1977, maar er was al veel langer behoefte aan een vaste oeververbinding. Tussen Wieldrecht en ’s-Gravendeel was wel een veerpont, maar de beschikbaarheid en de capaciteit daarvan werden steeds meer een probleem. Al in 1871 pleitten de gemeenteraden in de Hoeksche Waard en Dordrecht voor een permanente oplossing. De veerboten werden wel steeds groter, maar dat was niet genoeg om de groei van het verkeer op te vangen. Na de Tweede Wereldoorlog kwam de vaste verbinding tussen de Hoeksche Waard en het Eiland van Dordrecht weer op de agenda. Eind jaren `50 was er sprake van een brug. Niet alleen aan weerszijden van de Dordtsche Kil, maar ook in Den Haag. Toen nog wel. Zowel in de jaren `60 als de jaren `70 werden Kamervragen gesteld over de vaste oeververbinding.
Dan doen we het zelf!
Voor sommigen was in de jaren `50 van de vorige eeuw al duidelijk dat Dordrecht en de Hoeksche Waard er alleen voor stonden. In de jaren `70 was voor iedereen duidelijk dat het Rijk niet voor een oplossing zou zorgen. De verbinding tussen de Hoeksche Waard en het Eiland van Dordrecht maakte in de plannen simpelweg geen deel uit van het rijkswegennet.
Eind 1972 werd de Stichting Tunnel Dordtse Kil opgericht. Het stichtingsbestuur rekende voor de aanleg van een tunnel op bijdragen van het Rijk, de provincie Zuid-Holland en de gemeenten Dordrecht, ’s-Gravendeel, Maasdam, Puttershoek en Strijen. Het Rijk hapte niet toe. Het idee om de tunnel te bekostigen uit tolheffing, werd wel gesteund door de andere betrokken partijen. De deelnemende partijen stelden zich garant: provincie Zuid-Holland 50%, Dordrecht 42%, ’s-Gravendeel 4%, Strijen 2% en Maasdam en Puttershoek ieder 1%.
De Dordtsche Kil overwonnen
De kosten vielen hoger uit en het aantal passanten bleef ver achter bij de verwachtingen. Maar dat is een ander verhaal. De Kiltunnel bleek te kunnen meeliften op de bouw van de Drechttunnel. Al in maart 1974 kon de bouw beginnen. Drieënhalf jaar later was de Kiltunnel een feit. Meer dan een eeuw hadden de inwoners van de Hoeksche Waard en Dordrecht op hun vaste verbinding moeten wachten. In 1977 werden allerlei voorzieningen, zoals medische zorg en middelbare scholen, beter bereikbaar. De Dordtsche Kil was niet langer een obstakel. De economische activiteiten kregen een impuls en Dordrecht en de Hoeksche Waard konden zich verder ontwikkelen. Bestuurders met visie hadden de toekomst in eigen handen genomen en geschiedenis geschreven.
De Kiltunnel opende in 1977, maar er was al veel langer behoefte aan een vaste oeververbinding. Tussen Wieldrecht en ’s-Gravendeel was wel een veerpont, maar de beschikbaarheid en de capaciteit daarvan werden steeds meer een probleem. Al in 1871 pleitten de gemeenteraden in de Hoeksche Waard en Dordrecht voor een permanente oplossing. De veerboten werden wel steeds groter, maar dat was niet genoeg om de groei van het verkeer op te vangen. Na de Tweede Wereldoorlog kwam de vaste verbinding tussen de Hoeksche Waard en het Eiland van Dordrecht weer op de agenda. Eind jaren `50 was er sprake van een brug. Niet alleen aan weerszijden van de Dordtsche Kil, maar ook in Den Haag. Toen nog wel. Zowel in de jaren `60 als de jaren `70 werden Kamervragen gesteld over de vaste oeververbinding.
Dan doen we het zelf!
Voor sommigen was in de jaren `50 van de vorige eeuw al duidelijk dat Dordrecht en de Hoeksche Waard er alleen voor stonden. In de jaren `70 was voor iedereen duidelijk dat het Rijk niet voor een oplossing zou zorgen. De verbinding tussen de Hoeksche Waard en het Eiland van Dordrecht maakte in de plannen simpelweg geen deel uit van het rijkswegennet.
Eind 1972 werd de Stichting Tunnel Dordtse Kil opgericht. Het stichtingsbestuur rekende voor de aanleg van een tunnel op bijdragen van het Rijk, de provincie Zuid-Holland en de gemeenten Dordrecht, ’s-Gravendeel, Maasdam, Puttershoek en Strijen. Het Rijk hapte niet toe. Het idee om de tunnel te bekostigen uit tolheffing, werd wel gesteund door de andere betrokken partijen. De deelnemende partijen stelden zich garant: provincie Zuid-Holland 50%, Dordrecht 42%, ’s-Gravendeel 4%, Strijen 2% en Maasdam en Puttershoek ieder 1%.
De Dordtsche Kil overwonnen
De kosten vielen hoger uit en het aantal passanten bleef ver achter bij de verwachtingen. Maar dat is een ander verhaal. De Kiltunnel bleek te kunnen meeliften op de bouw van de Drechttunnel. Al in maart 1974 kon de bouw beginnen. Drieënhalf jaar later was de Kiltunnel een feit. Meer dan een eeuw hadden de inwoners van de Hoeksche Waard en Dordrecht op hun vaste verbinding moeten wachten. In 1977 werden allerlei voorzieningen, zoals medische zorg en middelbare scholen, beter bereikbaar. De Dordtsche Kil was niet langer een obstakel. De economische activiteiten kregen een impuls en Dordrecht en de Hoeksche Waard konden zich verder ontwikkelen. Bestuurders met visie hadden de toekomst in eigen handen genomen en geschiedenis geschreven.
